Hallo lieve volgers. Het is weer hoog tijd voor een update! Het gaat hartstikke goed met Roos. We genieten enorm van de tijd samen. En we genieten vooral van de weken zonder onderzoeken. Nog een zo’n weekje en daarna begint de doktersagenda weer een beetje vol te lopen. Eigenlijk kabbelt het nu gewoon rustig door hier, het is echt een beetje komkommertijd. Heerlijk natuurlijk! Maar voor mij wel even confronterend, blijkt nu.
Sinds de diagnose kwam in december, hebben we in een soort achtbaan van emoties geleefd. En als je in zo’n situatie terecht komt, stort je jezelf daar gewoon in. Je moet wel. Tijd om alles te laten bezinken is er eigenlijk niet en dat is ook wel lekker. Maar nu is Roos alweer twaalf weken en hebben we even geen ziekenhuisbezoekjes etc. op de planning staan. Nu zijn we een gewoon gezin en leven we een gewoon leven. En daar moet ik blijkbaar aan wennen. De afgelopen dagen ben ik erg emotioneel en slaap ik vreselijk slecht. Dat is best zonde, want Roos slaapt de nachten al door en wordt meestal tussen acht en negen uur ’s ochtends wakker. Maar zodra ik in bed ligt, lijkt de paniek om zich heen te grijpen. Het zal allemaal bij het verwerkingsproces horen. Ik laat het maar gewoon komen.
De afgelopen week realiseerde ik me ineens dat Roos, waar ik mijn leven voor zou geven, door heel veel mensen niet geaccepteerd zal worden. Soms is er maar een kleine opmerking nodig, om daar bewust van te worden. Een opmerking van iemand die het helemaal niet slecht bedoelt, maar die recht door je hart snijdt. Ik moet een manier gaan vinden om me daar tegen te wapenen. Want het is nu eenmaal zo dat veel mensen ervoor kiezen om een downzwangerschap af te breken. En ik mag en wil daar ook niet over oordelen, want ik ben enorm blij dat we in een land leven waarin we keuzevrijheid hebben. Maar toch raakt het me ineens heel erg. En kan ik enorm verdrietig worden van het idee dat heel veel mensen Roos heel lief en schattig vinden, maar haar niet zouden willen hebben. Tja, die hormonen blijven me in de tang houden… Dat schijnt ook nog negen maanden te duren.
Nu heb ik het wel heel zwaar gemaakt ineens, dat was niet de bedoeling. Zo staan we ook niet in het leven. Maar ik wilde het toch even van me af schrijven. Wie weet helpt het mij en slaap ik vannacht weer eens fatsoenlijk. We kregen laatst de vraag waarom we ervoor gekozen hadden om ons verhaal in Mijn Geheim te zetten. Daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn: omdat ik het belangrijk vind dat mensen nadenken over deze hele kwestie. Zeker nu de NIPT straks beschikbaar wordt gesteld voor alle zwangere vrouwen. Het is zo bijzonder om überhaupt zwanger te worden. En aangezien de samenleving perfectie verlangt, wil ik laten zien dat je met ‘imperfectie’ ook een perfect gelukkig leven kunt leiden.
Laatst hoorden we van twee mensen dat ze door ons verhaal anders zijn gaan denken over Down en dat ze daardoor ook andere keuzes (zouden) maken als ze zelf in zo’n situatie zouden belanden. Daar word ik dan weer ontzettend blij en trots van. Ik hoop dat er meer mensen zijn die gaan nadenken over hun keuzes. En dan hoop ik dat de keuze die gemaakt wordt, een keuze is op basis van relevante informatie en niet gebaseerd op angst voor het onbekende. Dan is het namelijk altijd de juiste keuze, ongeacht wat de uitkomst is.
Ik ben overigens ook weer begonnen met een oude hobby van me. Toen Julian net geboren was, ben ik begonnen met scrapbooking: het creatief verwerken van foto’s. Ik heb albums vol gescrapt. Echter, de afgelopen vijf jaar kon ik me er niet meer toe zetten en heb ik er niet meer mee gedaan. Maar nu Roos er is en ook nog eens zeer fotogeniek blijkt te zijn, begon het ineens weer te kriebelen. Ik ben begonnen met een babyalbum. Niet meer ouderwets scrappen, maar Project Life. Dat zijn net iets kleinere pagina’s. Heerlijk om eindelijk weer eens creatief bezig te zijn! Wellicht werkt het nog therapeutisch ook! Ik zal de eerste foto’s even showen, dan hebben jullie een idee:
Nou, tot zover deze update. Ik duik nog even onder en laat mijn emoties nog even komen. Dan ben ik volgende week weer paraat. Maandag moeten we naar het consultatiebureau voor de tweede vaccinaties en volgende week woensdag moeten we naar het ziekenhuis in Drachten voor een echo van nieren, blaas en heupjes. Ik laat jullie uiteraard weten hoe dat ging. Ik sluit af met nog een paar van mijn favoriete foto’s van de afgelopen twee weken:
Geef een reactie