Daar zit ik dan. Aan de vooravond van mijn veertigste verjaardag. Al weken zit ik te broeden op een blog, maar het is er nog steeds niet van gekomen. Nu ga ik dan eindelijk maar eens beginnen. Mijn laatste bericht dateert alweer van eind oktober. Ruim twee maanden geleden dus. Het is niet zo dat er in de tussentijd niets gebeurd is. Integendeel. Maar de tijd heeft me ingehaald… Mijn werk in het onderwijs slokt een groot gedeelte van mijn energie op en het gedeelte tussen de herfst- en kerstvakantie is nooit mijn favoriete periode: het is buiten donker, in die laatste weken zijn er rapportenvergaderingen en ouderavonden, de leerlingen zijn druk en in de laatste week worden we overspoeld met activiteiten. Ik ben altijd heel blij dat de kerstvakantie twee weken duurt. Die eerste week zit er nog zoveel onrust in mijn lijf, dat ik maar moeilijk kan genieten van de vrije tijd. Het feit dat alle feestdagen in die eerste week vallen, maakt het ook niet heel veel beter. Maar gelukkig is er dan altijd nog die tweede week… dan zijn de emoties en de zenuwen een beetje gaan liggen en kan ik weer normaal functioneren. En dus heb ik nu geen excuus meer.
Laat ik beginnen met iedereen een heel gelukkig nieuwjaar te wensen. Dat mag volgens mij nog tot mijn verjaardag (6 januari), dus bij dezen. Ik hoop dat jullie allemaal goede dagen hebben gehad met fijne mensen om jullie heen. Of gewoon lekker alleen. Dat kan ook heerlijk zijn.
De vorige keer schreef ik al dat Roos net had leren zitten. Wat een heerlijkheid is dat. Niet alleen voor haar, want haar wereld is een stuk groter geworden. Maar ook voor ons! Het geeft ons ook weer een beetje meer vrijheid, want we hoeven haar niet meer constant te stutten of te ondersteunen. Ze kan het nu zelf. Zelf in zit komen vanuit een liggende positie is nog niet aan de orde, maar dat komt vanzelf wel. Maar wat nog veel mooier is: ze kan nu ook in een gewone autostoel en in een buggy zitten. De Maxicosi is dus eindelijk de deur uit. Het had ook niet veel langer moeten duren, want ze groeide er bijna uit. Wederom fijn voor Roos én voor ons (en onze rug).
Maar het wordt nog beter… een paar dagen geleden trok Roos zichzelf ineens op in de box totdat ze op haar knieën zat. Het is maar goed dat mijn reactie niet is vastgelegd op een geluidsband. Ik vind het zo geweldig om de stappen bij Roos te zien. Het is zo bijzonder. Lopen zal ze voorlopig echt nog niet, maar het feit dat ze nu haar benen en haar bovenlijf als 1 geheel gaat zien (horen jullie wel dat we al anderhalf jaar een fysiotherapeut over de vloer krijgen?) is een enorme stap in haar ontwikkeling. Vandaag zat ze bij me op schoot en tilde ik haar een beetje omhoog. Daar reageerde ze op door met haar voeten op mijn benen te staan en haar knieën op slot te zetten. Dus eigenlijk stond ze. Haar bovenlijf liet ze wel helemaal naar voren hangen, dus wellicht gaat ze straks eerst op handen en voeten lopen. 😉 En als klap op de vuurpijl kwam Roos vandaag voor het eerst zelf vanuit lig- in zitstand.Deze stappen gaan de boeken weer in. Wat een feest!
Toen we voor het eerst hoorden dat we een kindje met Down zouden krijgen, verwachtten veel mensen dat het heel zwaar zou worden. Wij hebben daar heel eerlijk gezegd nooit zo bij stil gestaan. Nu Roos 19 maanden is, kan ik wel zeggen dat die mensen gelijk hebben gekregen. Echter… de zwaarte zit niet zozeer in het emotionele gedeelte, maar juist in het fysieke. Laten we eerlijk zijn: die mensen hadden het natuurlijk over emotionele zwaarte. Dat ervaren we tot nu toe nog niet. Sterker nog, ik ervaar echt het tegenovergestelde. Maar fysiek vind ik het nu wel zwaar worden. Roos is hypermobiel en dat zorgt naast hele leuke foto’s ook voor een vertraging in de fysieke ontwikkeling. Niet erg op zich, hoor. Het komt wanneer het komt. Maar Roos weegt inmiddels ongeveer 12 kilo en zit in kledingmaat 86. En zodra ze opgetild wordt, laat ze alle spierspanning los en heb je dus 12 kilo ‘dood’ gewicht op je arm. Dat hakt er flink in. Gelukkig heb ik een hele sterke man aan mijn zijde, die zijn hand (en arm) daar niet voor omdraait. Dus als we samen zijn (we hebben een LAT-relatie), neemt hij mij die taak uit handen (of armen).
Nou, dan hebben we het zware gedeelte wel gehad. Want wat is het een heerlijkheid om Roos in ons midden te hebben. Als ik thuis kom na een dag op mijn werk, dan weet zij me altijd meteen weer op te fleuren als ik dat nodig heb. Ik werk (nagenoeg) fulltime in het middelbaar onderwijs en vind dat zo nu en dan best heftig. Maar Roos, met haar grappen en grollen, maakt van de meest zwarte dag nog een feestje. Echt. Dus tot nu toe, horen jullie mij nog steeds niet klagen. En dat mag ik natuurlijk ook helemaal niet. Want Roos is kerngezond en oersterk. Die krijg je met geen tien paarden gestrekt. Ik zie om mij heen ook wel dat het heel anders kan zijn. Ik weet dat er op dit moment ook kinderen in het ziekenhuis liggen. Een aantal daarvan vecht echt voor zijn leven. Heftig om te zien hoe het ook kan zijn. En vooral heel verdrietig. Een simpel verkoudheidsvirus kan voor ‘onze’ kinderen al verstrekkende gevolgen hebben. We leven natuurlijk heel erg mee van afstand. En we tellen onze zegeningen.
Is het dan echt alleen maar Rozengeur en anders zijn bij ons thuis? Nee hoor. Zeker niet! Roos moet de laatste tijd echt vermaakt worden en dat vind ik best lastig. Zeker omdat ik op mijn vrije momenten (in weekenden en vakanties) vaak alleen met haar ben. Ik behoor niet tot de categorie ‘oermoeders’ die hun hele leven in dienst stellen van hun kind(eren). Helaas. Ik zou zó graag zo’n moeder willen zijn. Bij Masterchef Australia deed ooit een Julie mee: een kleine, stevige dame met krulletjes die de hele dag in de keuken stond te koken en te bakken voor haar man en kinderen. Zij was voor mij het toonbeeld van een oermoeder. Stikjaloers kan ik daarop worden. Zo’n gezin zou ik ook willen. Maar dat is ijdele hoop. Ik heb nu eenmaal ook een enorme behoefte aan stilte om me heen en tijd voor mezelf. En met een fulltime baan, een zoon in de brugklas (die het overigens geweldig doet, op alle fronten!), een peuter van 19 maanden en een eigen huis, is die tijd soms ver te zoeken. Die tijd moet ik dus maken. Mijn woord voor 2018 is RUIMTE. Dat is dan ook mijn doel voor het komende jaar. Ruimte maken om dingen te doen waar ik rustig van word en waar ik geïnspireerd door raak. Waardoor ik dus meer kan ontspannen. Ik ben docent Nederlands en ik heb mezelf tot doel gesteld om mijn leerlingen de liefde voor lezen bij te brengen. Dat lukt me over het algemeen best aardig, maar zelf heb ik sinds mijn zwangerschap nog maar 3 boeken gelezen. Ik kan er de rust niet meer voor vinden, maar ik mis het zo. Dat moet dus anders. Daar ga ik aan proberen te werken dit jaar.
Daarnaast heeft Roos ook echt wel haar nukken. Op Instagram en Facebook deel ik vooral de leuke situaties. En die hebben gelukkig de overhand. Maar er zijn ook wel dingen die lastig zijn. Zo is ze totaal niet onder de indruk van standjes. Ze zit nu in een fase waarin ze constant in mijn kleding bijt. Op mijn schouder. En of ik haar nu vermanend toespreek, boos aankijk, haar gezicht naar me toe draai of haar een standje geef. Het lijkt haar allemaal volkomen koud te laten. Ze bijt gewoon vrolijk verder. Of ze trekt een van haar gekke bekken (om daarna weer vrolijk verder te bijten). Daar moet ik nog wel even aan wennen. En we moeten ons dus gaan bezinnen op een andere tactiek, want ik wil wel dat ze weet dat sommige dingen gewoon niet mogen. Wat dat betreft ben ik wel van de oude stempel.
Over oude stempel gesproken: 2018 wordt voor mij ook een bijzonder jaar. Morgen word ik dus echt 40. Ik heb het nooit moeilijk gevonden om ouder te worden, maar gek genoeg vind ik 40 toch iets ingewikkelder. Nu hoor ik dat wel vaker. Wellicht heeft het ermee te maken dat je bij 40 ongeveer op de helft van je leven zit (althans, dat hoop ik dan maar). Vroeger dacht ik altijd dat ik de 40 nooit zou halen, dus wat dat betreft is het al een hele prestatie op zich. Ik heb in ieder geval veel nagedacht over wat er allemaal gebeurd is in die 40 jaar. Als je het dan allemaal op een rijtje zet, is het best veel en heftig op sommige momenten. En de afgelopen twee jaar zijn natuurlijk ook best pittig geweest: een moeilijke zwangerschap, een onzeker toekomstbeeld wat betreft Roos. Als ik daar nu op terug kijk, grijpt het me toch een beetje aan.
Vorige week zat ik te kijken naar de foto’s van net na de bevalling. Daar lag ik in bed met een kerngezond kind naast me, niet wetend hoe gezond ze eigenlijk was. Vol geluk. Vol angst. Vol onzekerheid. Alle onderzoeken moesten nog plaatsvinden. En nu kijk ik naar mijn dochter en maak ik me eigenlijk helemaal geen zorgen meer over haar toekomst. Want Roos mag dan wel een chromosoompje extra hebben, ze is écht niet van gisteren. Ze heeft dingen feilloos in de gaten. Ze weet nu al hoe ze mensen moet bespelen. Wat dat betreft is het een echte meid. En ook al gaat ze fysiek niet zo snel, ik heb het idee dat ze later echt wel een mooie plek in gaat nemen in de maatschappij. We gaan haar in elk geval helpen om de juiste plaats te vinden. En ik mag dan wel niet een ideale kook- en bakmoeder zijn. Als het nodig is, gooi ik alles in de strijd om haar die perfecte plek te bezorgen.
Geef een reactie