Het is een bizarre wereld waar we de afgelopen weken in terecht zijn gekomen. De wereld is in de ban van het nieuwe Corona-virus. Scholen zijn dicht, sportclubs, horeca-gelegenheden en veel winkels hebben hun deuren gesloten. Het EK voetbal, het Eurovisie Songfestival en andere grote events zijn afgelast. En mensen moeten zoveel mogelijk thuis blijven om er in ieder geval voor te zorgen dat de IC’s niet overbelast raken. Wij worden dus steeds meer beperkt en dat zorgt voor bijzondere situaties.
De afgelopen tijd maakte ik me veel zorgen over dit land. De tolerantie was ver te zoeken en de racistische commentaren op social media namen in rap tempo toe. Althans, dat is hoe ik het ervaren heb. Ik werd ook oprecht verdrietig als ik sommige commentaren las. Maar nu is er Corona en dat overstijgt alles. Ik moet toegeven dat ik er in het begin wat luchtig over dacht, maar inmiddels ben ik doordrongen van de ernst van de zaak. En ik vind het doodeng. Roos is in principe gezond, maar valt door haar Downsyndroom toch in de groep van kwetsbare personen. Mijn moeder heeft ook een goede weerstand, is ontzettend jong van geest, maar valt door haar leeftijd (77 jaar) toch ook in de risicogroep. Mijn zwager heeft een aantal chemokuren ondergaan en dat maakt dat zijn weerstand zeer laag is. En zo heeft iedereen wel mensen om zich heen die een groot gezondheidsrisico lopen als ze besmet raken met het virus. Normaal gesproken probeer ik me zoveel mogelijk af te sluiten van het nieuws en steek ik mijn kop in het zand. Maar nu sta ik de hele dag op scherp. Ik wil alles mee krijgen, waarschijnlijk omdat dat het enige is waar ik nog een beetje controle over heb.
Maar tegelijkertijd gebeuren er zulke mooie dingen. Zo mooi, dat ik mezelf af en toe betrap op de gedachte dat de wereld dit virus misschien wel nodig had om te resetten. Om de mensen bewust te laten worden van wat echt belangrijk is in het leven. Begrijp me niet verkeerd, ik had natuurlijk liever gezien dat dit virus nooit had bestaan. Maar het is er, dat is een realiteit. En in die realiteit is het de kunst om positief te blijven.
Zo worden er initiatieven opgezet waarin volkomen vreemden aanbieden om boodschappen te doen voor mensen uit de risicogroepen. Er worden Facebookgroepen opgericht om contact te houden met buurtgenoten en om te kijken wat mensen voor een ander kunnen betekenen. De bloemen die op de veiling niet meer verkocht worden, worden gedoneerd aan het zorgpersoneel. Er is geapplaudisseerd voor de zorgmedewerkers, die 24 uur per dag klaarstaan om de zieken de best mogelijke zorg te geven. Groente en fruit dat voor scholen bedoeld was, wordt gedoneerd aan voedselbanken. Kerken hebben de klokken een kwartier lang laten luiden als boodschap van hoop en troost. Leraren hebben binnen een week gezorgd voor onderwijs op afstand, er worden zelfs YouTube-kanalen opgezet om lessen digitaal aan te bieden. Op social media worden er massaal tips uitgewisseld voor leuke activiteiten (binnenshuis uiteraard) met de kinderen. Er worden stoepen versierd met hartjes van stoepkrijt. Oude mensen die geen bezoek mogen ontvangen, worden verrast met een kaartje. Kortom: er wordt een enorme creativiteit in de mensen naar boven gehaald en er wordt rekening gehouden met elkaar…
En dat vind ik een enorm lichtpunt in deze donkere tijd. De afgelopen week ben ik me weer bewust geworden van wat belangrijk is in mijn leven. Helemaal bovenaan staan dan natuurlijk mijn kinderen. Julian is bijna 15 en hij past zich redelijk makkelijk aan aan de nieuwe situatie. Het is even wennen aan het onderwijs op afstand en het vraagt om een nieuwe manier van plannen. Maar met een klein beetje hulp redt hij zich prima. Ik ben zo allemachtig trots op hem. Hij is zo leuk! Roos krijgt gelukkig niet veel mee van alles wat er in de buitenwereld gebeurt. Er verandert voor haar ook niet veel, aangezien ik al twee jaar thuis zit en door mijn angststoornis ook bijna niet buiten kwam. Maar toen ik haar gisteren aan het voorlezen was uit Nijntje, schoot er een gedachte door me heen en die wil ik graag met jullie delen.
Roos is een kind met een beperking. En helaas vinden veel mensen dat tegenwoordig ingewikkeld. Want we leven toch in een perfecte, maakbare samenleving? Daar is een beperking helemaal niet meer nodig. Maar nu wordt duidelijk hoe waardevol (en noodzakelijk?) een beperking kan zijn. Wij leven nu ook met een aantal beperkingen en we zijn onmiddellijk een stuk liever voor elkaar. We zijn creatiever, empathischer, minder gehaast. We zijn bezig met dingen die ertoe doen. En dat is nou precies wat Roos ook toevoegt aan ons leven. Het is uiteraard ook wel eens zwaar. Maar het is zoveel meer dan dat. Roos ziet alleen maar het goede in mensen. Zij geniet van hele kleine dingen. Als ze boos is, is ze verschrikkelijk boos en als ze blij is, is ze verschrikkelijk blij. Ze is ontzettend in haar nopjes met zichzelf, kijkt het liefst de hele dag in de spiegel terwijl ze hard ‘Oh’ en ‘Ah’ roept. Als ze aan het eten is, trekt ze haar trui omhoog en laat ze trots haar buik zien. Zij ervaart alles heel intens en dat is zo mooi om te zien. Dat is iets waar ik soms jaloers op kan zijn. Tijdens een therapiesessie zo’n anderhalf jaar geleden kwam ik erachter dat ik zoals Roos wilde zijn: puur, eerlijk en tevreden. Ik denk dat we ontzettend veel kunnen leren van beperkingen, op alle fronten. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, maar het biedt ook onbeperkte mogelijkheden…
Geef een reactie