Eindelijk

Eindelijk durf ik enthousiast te zijn. Eindelijk durf ik het van de daken te schreeuwen. Eindelijk heb ik een blog aangemaakt en ben ik weer begonnen met schrijven…

Het zit namelijk zo: ik ben zwanger!!! Op 12 oktober stond de wereld heel even stil. We konden het niet geloven en hadden er ook niet meer op gerekend. Maar de test wees het toch echt duidelijk uit. Die anderhalve minuut hoefden we niet te wachten. Het streepje kwam al na een seconde duidelijk in beeld. Nadat we van de eerste schrik bekomen waren, konden we alleen nog maar heel blij zijn.

Op 4 november hadden we de eerste afspraak bij de gynaecoloog en daar kregen we de eerste echo. Het hartje klopte luid en duidelijk, de blijdschap werd alleen maar groter. Twee weken later (18 november) konden we weer in het ziekenhuis terecht voor de termijnecho en daar hoorden we dat ik ruim tien weken zwanger was en de uitgerekende datum werd vastgesteld op 11 juni 2016. Na een gesprek met de gynaecoloog besloten we om toch gebruik te maken van de combinatietest, omdat ik toch iets ouder was dan gemiddeld (37) en we wilden graag voorbereid zijn. Natuurlijk hebben we van tevoren besproken wat we zouden doen als er iets ‘mis’ zou zijn met onze baby en het stond voor ons vast dat de kwaliteit van leven van de baby doorslaggevend zou zijn.

Exact een maand na de eerste echo, hadden we een afspraak voor de nekplooimeting. Op 4 december meldden we ons in het ziekenhuis in Drachten. Daar werden we geholpen door twee verloskundigen die de echo zouden maken. Tijdens de echo was het allemaal een beetje onduidelijk. De dames wisten niet precies wat ze zagen en waren voornamelijk met elkaar bezig. Ze dachten wat vocht rond het buikje te zien, wat zou kunnen wijzen op een hartafwijking en ze dachten ook dat de nekplooi verdikt was. Na een chaotische meting kregen we de uitslag: we hadden een kans van 1 op 8 op een kindje met Down. BAM! Onze gegevens zouden doorgestuurd worden naar het UMCG in Groningen en daar zouden we zeer snel naartoe moeten voor vervolgonderzoek. Toen we het kamertje verlieten, kregen we een hand en werd ons ‘veel sterkte’ gewenst. Het voelde alsof we in een hele slechte film terecht gekomen waren. Wij waren eigenlijk altijd heel duidelijk geweest, ook tegen die twee verloskundigen: een kindje met Down is bij ons welkom. Het voelde daarom zo raar dat ze ons sterkte wensten… Gelukkig werden we diezelfde dag nog gebeld door iemand uit het UMCG en konden we vier dagen later al terecht voor een echo ter controle.

De gynaecologe in het UMCG gaf direct al een prettige indruk. Nadat we ons verhaal hadden gedaan en vooral ook even hadden benoemd dat we de gang van zaken bij de nekplooimeting als vervelend hadden ervaren, stelde ze ons gerust door te vertellen dat ze duidelijk zou zijn over alles wat ze zag op de echo. Precies wat we nodig hadden. Tijdens de echo leek alles ok, behalve de nekplooi (die inderdaad wat verdikt was) en de hals (daar zaten twee met vocht gevulde cystes). De gynaecoloog was duidelijk: het hoefde niet per se iets te betekenen, maar ze dacht wel dat er iets ‘mis’ was. Nadat ze alle opties had doorgesproken (o.a. Down, Turner, Noonan), moesten we beslissen of we het verder wilden onderzoeken. We konden direct terecht bij de klinisch genetica om alle mogelijkheden te bespreken, dus dat was heel fijn. We hebben ruim een uur bij de klinisch genetica in het kantoor gezeten en een heel goed gesprek gehad. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om een vlokkentest te laten doen, omdat we dan snel duidelijkheid zouden krijgen (na drie dagen). De onzekerheid vrat aan me en ik wilde niet nog weken in onzekerheid zitten. Gelukkig konden we ook diezelfde dag nog terecht voor de vlokkentest, waardoor we uiteindelijk ruim vijf uur in het UMCG hebben doorgebracht.

Twee dagen na de vlokkentest werden we al gebeld en kregen we de uitslag: we krijgen een kindje met het syndroom van Down. Zowel mijn vriend als ik reageerden daar heel kalm op, want voor ons was dat een van de beste uitslagen die we konden krijgen. Er waren een aantal andere opties (o.a. trisomie 13 of 18) die een stuk minder rooskleurig waren. De mevrouw aan de andere kant van de lijn verbaasde zich om de rust en de nuchterheid waarmee we het nieuws ontvingen. Achteraf snap ik dat wel, want toen ik me ging verdiepen in het syndroom van Down, kwam ik erachter dat zo’n zwangerschap in 90% van de gevallen wordt afgebroken! Ne-gen-tig procent! Daar schrok ik behoorlijk van. Mijn kalmte en rust waren overigens ver te zoeken toen ik hoorde dat we een dochter krijgen. Dat vond ik zo bijzonder, omdat ik mezelf altijd als een typische ‘jongensmoeder’ had beschouwd. Dus na die boodschap, kwamen dan toch de waterlanders.

We hebben besloten om vanaf het begin duidelijk te zijn over ons kind. De kinderen reageerden ontzettend flexibel, die zien geen problemen. Hadden we ook niet verwacht overigens. 😉
Toch was niet iedereen even flexibel en enthousiast. Ik merkte dat veel mensen schrokken en niet goed wisten hoe ze met deze mededeling om moesten gaan. Daarom heb ik een stuk geplaatst op Facebook, waardoor mensen om ons heen rustig kunnen wennen aan het feit dat we een dochter met Down krijgen. Ik hoop daardoor in juni alleen nog maar felicitaties te krijgen.

Vorige week hebben we weer een echo gehad in Groningen (16 weken), om te kijken hoe het vocht zich ontwikkeld had en om wat beter naar het hart te kijken. Wel een heel spannend moment, want dat vocht baarde me toch wel enigszins zorgen. Gelukkig kregen we heel goed nieuws. Onze dochter heeft geen (grote) hartafwijking, de cystes in de hals waren spoorloos verdwenen en de nekplooi was al minder dik. Nu durf ik eindelijk weer te genieten van mijn zwangerschap. Ik heb ook meteen de eerste kleertjes gekocht. Wat een zaligheid om te winkelen voor een meisje!

Nou, dat was in een ‘notendop’ het begin van ons nieuwe, grote en bijzondere avontuur. Wij hebben er zin in! Wordt vervolgd. 🙂