Soms moet je ‘gewoon’ eens je grenzen verleggen en je principes (lees: angsten) opzij zetten om nieuwe ervaringen op te doen. De afgelopen week heb ik dat gedaan. Ik was altijd wars van camera’s en alles wat daarmee te maken had. Mijn grote wens was ooit om mee te doen aan Twee voor 12, maar het feit dat ik daarvoor op televisie moest verschijnen, hield me tegen. Deze wens is nu ook niet meer aanwezig, want degene met wie ik dat had willen doen, is helaas niet meer in leven. Gemiste kans dus…
Nu werd ik anderhalve week geleden via een Facebookgroep (van moeders met een kind met het syndroom van Down) benaderd met de vraag of wij mee wilden werken aan een nieuw op te zetten televisieprogramma van de EO over de toekomst van het syndroom van Down. In dit programma gaan twee reporters met het syndroom van Down samen met een presentator op zoek naar het antwoord op de vraag of het syndroom nog wel een toekomst heeft als de NIPT straks voor alle vrouwen beschikbaar wordt gesteld.
Uiteraard zag ik allerlei apen en beren op de weg: ik kan niet omgaan met camera’s, het is de EO (kan/mag ik daar als atheïst mijn verhaal wel vertellen), lijk ik straks niet nog eens tien kilo zwaarder dan ik me al voel (ik heb ooit gehoord dat je op televisie 10 kilo zwaarder lijkt dan je echt bent en die informatie is gek genoeg altijd blijven hangen), ik wil niet op televisie, etc. Mijn vriend was echter direct heel stellig. Hij zag het als een soort missie om te laten zien dat je er ook voor kunt kiezen om een kindje met Down wél geboren te laten worden. Zeker nu we weten dat er zoveel zwangerschappen afgebroken worden als deze diagnose gesteld wordt. Ik vind het vooral heel belangrijk dat iedereen hier in Nederland de vrijheid heeft om hier een eigen keuze in te maken, ik zal dus nooit iemand veroordelen die een andere keuze maakt dan wij. Maar ik denk wel dat er veel onduidelijkheid bestaat en dat goede voorlichting essentieel is om een weloverwogen keuze te maken. Ik heb me direct ondergedompeld in ‘de wereld die Down heet’: ik heb een fijn gesprek gehad met iemand van de Stichting Downsyndroom, een informatiepakket gekregen van diezelfde stichting, ik heb een boek gelezen over een moeder die een dochter krijgt met Down, ik heb een tijdschrift besteld en ik ben lid geworden van een Facebookgroep. Ik houd niet van halve maatregelen en ik weet graag van tevoren (zoveel mogelijk) waar ik aan toe ben. Dat voelt voor mij goed. Maar vanuit het ziekenhuis heb ik eigenlijk niet veel informatie gekregen. En als ik al een keer informatie kreeg, dan was het vooral wat er allemaal mis kon gaan en niet wat kinderen met Down allemaal wel zouden kunnen in de toekomst. Kortom: ik kon niet anders dan Tyno gelijk geven en we zijn in gesprek gegaan met de makers van het programma. Na een paar prettige gesprekken, was ik redelijk gerustgesteld en zijn we akkoord gegaan met opnamen.
Afgelopen woensdag, een week na het eerste gesprek met de makers, was het dan zo ver (ook de EO houdt duidelijk niet van halve maatregelen) en ’s morgens stond de cameraploeg voor de deur. We waren net tien minuten terug uit het ziekenhuis waar ik een suikertest had gehad (goede uitslag overigens). De regisseur, de cameraman en de geluidsvrouw kwamen eerst even binnen om kennis te maken en om mij nog een keer gerust te stellen. De presentator en de reporter (Sjoerd, ook wel bekend van Down voor Dummies) bleven nog even in de auto zitten, zodat de eerste (kennismakings)scène ook echt spontaan zou zijn. Ik werd met de minuut zenuwachtiger, maar toen de bel ging en Sjoerd volkomen op zijn gemak naar binnen liep, vielen de zenuwen al wat van me af. Toen we vervolgens (zonder camera) even met elkaar zaten te praten om de planning door te nemen, vielen alle overgebleven zenuwen van me af en voelde ik me volkomen op mijn gemak. En dat kwam allemaal door Sjoerd. Hij was zo ontwapenend en zo spontaan, dat ik de camera de rest van de dag eigenlijk helemaal niet meer gezien heb. Wat was het leuk! Wij konden onze vragen stellen aan Sjoerd en Sjoerd en Jos (de presentator) hebben ons vragen gesteld. Dat werden allemaal goede gesprekken. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat het goed komt met de uiteindelijke beelden. De ploeg is tot het eind van de middag bezig geweest met filmen en volgens de regisseuse kwamen we ontspannen over op de camera. Daar ga ik gemakshalve dan ook maar van uit. Nu alleen nog maar hopen dat die 10 kilo in het echt minder lijkt… 😉
* Het programma wordt wordt in maart en april uitgezonden en wij zitten waarschijnlijk in de eerste aflevering. De planning is dat deze 16 maart uitgezonden gaat worden. De titel is nog onbekend.*
Geef een reactie