Een wereld van verschil

Vandaag was weer een spannende dag. Vanmorgen hadden we (wederom) een afspraak in het UMCG om nog een keer naar het hartje van onze dochter te kijken. Dankzij de cursus hypnobirthing van de avond ervoor, heb ik nog een redelijke nachtrust gehad, maar de zenuwen begonnen toch wel weer te komen toen ik wakker werd. Vier weken geleden kwamen we toch behoorlijk lamgeslagen de onderzoekskamer uit…

Hoe anders was het vandaag. Onze vaste gynaecoloog, dr. F, was gelukkig weer terug en we werden hartelijk begroet toen ze ons uit de wachtkamer kwam halen. Daarna hebben we even kort gesproken over hoe het met ons ging en hoe het de vorige keer gegaan was. En toen mochten we weer even naar onze dochter kijken. Ze lag er dit keer voor de verandering helemaal goed voor, bij alle andere onderzoeken lag ze namelijk zo gedraaid dat haar hartje niet vanuit alle hoeken bekeken kon worden. Een goed begin dus. Ook deze keer werd er na de eerste check van het hartje een kindercardioloog opgeroepen om mee te kijken, omdat er toch wel een vermoeden is van een lek tussen de kamertjes. De kindercardioloog was een hartelijke vrouw en stelde ons ook onmiddellijk op ons gemak. Er ontstond zowaar een ontspannen sfeer, het was wel duidelijk dat de kindercardioloog en dr. F. het goed met elkaar konden vinden. Wat een verschil met vier weken geleden!

Na de echo hebben we nog met een nagesprek gehad met de kindercardioloog. Het komt erop neer dat onze dochter wel een afwijking aan haar hartje heeft, maar hoogstwaarschijnlijk is het niet een hele ernstige afwijking. Of het een avsd of een vsd is, durven ze nog niet met zekerheid te zeggen. Maar de kindercardioloog maakte zich geen ernstige zorgen. Als het goed is, kan ik op een normale manier bevallen. We hebben nu wel afgesproken dat ik ga bevallen in Groningen, om in ieder geval alle specialistische zorg in de buurt te hebben, mocht dat toch nodig blijken. Pas na de geboorte zal blijken of onze dochter er veel of weinig last van gaat krijgen. Ik hou me maar vast aan de signalen die ze uitzendt vanuit mijn buik. Ze is sterk! En ze laat duidelijk merken dat ze er is.

Over vier weken moeten we weer terug naar het UMCG om samen met de kindercardioloog nog een keer naar het hartje te kijken. Daarna is het niet meer mogelijk om alles goed te beoordelen, omdat de botdichtheid dan te groot is. Er is vandaag niet alleen gekeken naar het hartje, maar ook naar het rechter nierbekken dat bij de 20 weken echo vergroot was. Maar dat was geslonken naar een normale grootte. En ook van een darmafsluiting lijkt geen sprake te zijn. Dus dat was goed nieuws. Daarnaast ligt de baby qua groei zelfs iets voor op schema. Dat klopt wel met mijn gevoel, want ik denk dat ik iets eerder ga bevallen. Maar dat kan ook stille hoop zijn natuurlijk. 😉 Ze groeit dus goed en valt binnen de normen (voor zover je die als leidraad wilt gebruiken). En… ze weegt al iets meer dan een kilo! Het begint echt ergens op te lijken dus.

Ondanks de onzekerheid die er nog heerst, hebben we vandaag maar weer eens gebak gehaald om de uitslag te vieren. We vieren tegenwoordig alles wat er te vieren valt. Wel mooi om te merken dat we nu al anders in het leven lijken te staan. Elke kleine stap lijkt voor ons nu wel een reuzensprong. Na de taart heb ik nog even anderhalf uur in coma gelegen op onze nieuwe bank. Met de poes binnen handbereik. Er viel duidelijk weer een stuk spanning van mijn schouders.

En ondanks dat het nieuws over het hartje hetzelfde was als vier weken geleden, liepen we vandaag met een heel ander gevoel de behandelkamer uit. Ik heb gemerkt dat ik toch best veel kan hebben. Eigenlijk maakt het helemaal niet uit wát je tegen me zegt, maar wel hóe je het tegen me zegt. En vandaag was het nieuws wellicht niet helemaal wat we wilden horen, maar het werd wel op de juiste manier gebracht. En zo zou het altijd moeten zijn.