En toen was het lange tijd stil.
De afgelopen zes weken zat ik op een knalroze wolk. Ik ben er heel even af gekomen om een update te schrijven, maar daarna klim ik er snel weer op! Op 27 mei is onze dochter Roos Janne geboren. Haar roepnaam is Roos. En ze is prachtig!!!
Ik zal proberen om de afgelopen zes weken in een redelijk leesbare (lees: niet te lange) blogpost samen te vatten. Vergeef me als ik toch wat teveel vertel. Ik zal tussen de vele tekst ook wat foto’s plaatsen om het wat draaglijker voor jullie te maken. En ik neem het jullie ook niet kwalijk als jullie alleen de foto’s bekijken. Wellicht worden jullie na het zien van onze dochter net zo verliefd als wij… ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet zo is.
Ok, terug naar zes weken geleden. Op donderdag 26 mei moesten we ons weer in het UMCG melden om te kijken hoe het met mijn bloeddruk was. Die bleek nog steeds torenhoog en de gynaecoloog vond het niet verantwoord om tot maandag te wachten met het plaatsen van een ballon om mijn bevalling in te leiden. Kortom: ik werd diezelfde dag opgenomen om de volgende dag te kunnen bevallen. We hadden hier natuurlijk al rekening mee gehouden, dus de koffer met alle spullen voor mij en voor Roos hadden we al in de kofferbak liggen. Het was die dag echter erg druk op de verloskamers, dus we moesten nog wel heel even wachten tot er plek voor ons was. We meldden ons op de verlosafdeling en hebben de eerste uren doorgebracht in een soort kantoor waar wel een bed stond. We kregen daar ook iets te eten (gelukkig maar, want er is maar één ding erger dan een hormonale zwangere vrouw en dat is een hongerige hormonale zwangere vrouw) en na ongeveer anderhalf uur kwam er een verloskundige om een ballonnetje in mijn baarmoedermond te plaatsen.
Na het plaatsen van de ballon kreeg ik eigenlijk meteen weeën, maar die waren nog zeer goed en makkelijk op te vangen. Kinderspel vergeleken met het ‘echte’ werk, zeg maar. Ik kwam op een kamer met nog drie andere zwangere vrouwen te liggen om te wachten tot het ballonnetje eruit zou vallen. Als zo’n ballonnetje er op een gegeven moment uit valt, betekent dat dat de baarmoedermond open staat en dat er dus ontsluiting is. Daarna pas kunnen ze de vliezen breken, zodat de bevalling goed op gang komt. Tyno mocht gelukkig in het ziekenhuis blijven slapen (in een kolfkamertje), dus als het los zou gaan, zou hij al heel snel bij me kunnen zijn. Heel fijn! Om 00:30 uur viel mijn ballon eruit en heb ik nog een tijdje (klaarwakker natuurlijk) heel stilletjes weeën op liggen vangen, bang dat ik de andere meiden op de kamer wakker zou maken. Om 3:00 uur ’s nachts kwam de verpleegster kijken en die heeft me meegenomen naar een verloskamer om me aan het CTG te leggen. Daar was lichte weeēnactiviteit te zien en na anderhalf uur CTG kwam er een gynaecoloog om me te toucheren. Ik had wel ontsluiting, maar nog niet genoeg om de vliezen te kunnen breken. Ik heb daarom nog even geprobeerd om te slapen, dat is gelukt tot een uur of zes. Toen werd het licht buiten en ik zat natuurlijk vol adrenaline. Tyno was gelukkig ook redelijk vroeg wakker, dus die kwam al snel naar de verloskamer waar ik nog steeds lag. Al snel kwam er een verloskundige en die constateerde dat de ontsluiting was gevorderd naar 3 centimeter en dat mijn vliezen dus gebroken konden worden. Daarna ging het eigenlijk best snel. Nadat om 7:30 uur de vliezen waren gebroken, begonnen de weeën echt goed door te komen. Ik werd ook nog aangesloten op een infuus met weeënopwekkers en die pomp werd steeds hoger gezet. De eerste twee uur kon ik, mede door de technieken die ik bij de cursus Hypnobirthing had geleerd, de weeën goed opvangen. Ik zat echt in een soort trance, daar was ik me ook heel erg van bewust. Daarna moest ik naar de wc en kwam ik niet meer terug in de flow waar ik eerder in zat. De weeën waren ook niet meer te harden, vooral niet omdat ik ze voornamelijk in mijn rug voelde. Tyno was geweldig! Hij heeft bij elke wee in mijn rug geduwd en ook al hielp dat niet echt tegen de pijn, het voelde wel heel speciaal om dit samen te doen. De ontsluiting kwam echter niet echt goed op gang, dus daarom heb ik gevraagd om een ruggenprik. Echter… de anesthesist stond vast bij een operatie, dus die kwam nooit opdagen. En op het moment dat ik dacht dat ik het echt niet meer trok, kreeg ik ineens persdrang en bleek ik binnen een uur van 5 centimeter naar volledige ontsluiting gegaan te zijn. Daarna heb ik Roos bijna gelanceerd. Zo bijzonder hoe oer die drang is om je kind naar buiten te persen. Of nou ja… persen… ik heb Roos er nog net niet uit geniesd. Bij de eerste perswee was haar hoofdje er al en bij de tweede werd ze, om 12:07 uur, geboren. Wat een bizarre ervaring was dat! Zo moeizaam als mijn eerste bevalling was, zo makkelijk was deze eigenlijk. Ik had al een keer gekscherend gezegd tegen Tyno dat ik vond dat ik na zo’n waardeloze zwangerschap wel een makkelijke bevalling had verdiend. Maar dat het ook echt zo zou zijn, had ik niet durven dromen. Toen Roos al een paar minuten heerlijk op mijn borst lag, stond de anesthesist voor de deur om een ruggenprik te komen zetten. Niet nodig dus… De begeleiding van de verpleegkundigen was in een woord geweldig! We hebben het er zelfs nu nog wel eens over met elkaar. Die twee meiden die ons bijstonden tijdens de bevalling, hebben het echt geweldig gedaan. Dus Margriet en Silia, als jullie dit ooit nog eens lezen: jullie zijn geweldig!
Het eerste uur na de geboorte was bijzonder mooi. We hadden gehoord dat Roos direct na de geboorte nagekeken zou worden door een kinderarts en eventueel door de kindercardioloog. Zij zouden paraat staan als ze geboren zou worden. Maar waarschijnlijk doordat het allemaal zo snel ging, waren deze mensen nog niet aanwezig in de verloskamer. En Roos deed het vrijwel meteen goed (Apgar 8 en 9). Dus ze heeft eerst drie kwartier op mijn borst gelegen. Daarna is ze pas gewogen (3285 gram) en opgemeten (52 centimeter). Wat een geweldige en overweldigende ervaring was dat! Elke minuut heb ik heel bewust meegemaakt, alles van Roos heb ik in me opgenomen: haar warmte, haar geur, de zachtheid van haar huid, alles. Ik kon al niet geloven dat het allemaal zo snel gegaan was, maar ze was ook nog eens veel kleiner en fijner dan we dachten. De metingen gaven steeds aan dat we een mega-baby zouden krijgen. Maar niets was minder waar. Roos bleek een lief, mooi, fijn meisje te zijn.
Ok, tot zover de bevalling. Ik kan er wel over blijven vertellen, maar ik zou proberen het kort te houden. Is nu al niet gelukt. Sorry!
Ongeveer een uur na de bevalling is Roos onderzocht door de kinderarts. Zij heeft naar het hartje geluisterd en zij hoorde geen ruisje. Nu kon dat twee dingen betekenen: 1. Er was geen afwijking of 2. De afwijking bleek groter te zijn dan eerder gedacht (want hoe kleiner het gaatje, hoe harder een ruisje klinkt). We gingen er dus van uit dat de afwijking groter was dan gedacht, want er was immers een afwijking geconstateerd bij al die echo’s die we gehad hadden. Op maandag zou er een echo van het hartje gemaakt worden om te kijken hoe het eruit zag. Tot die tijd moesten Roos en ik in het ziekenhuis blijven.
Toen Roos ook gezien was door de kinderarts, mochten we naar de kraamafdeling. De eerste dagen lagen we lekker alleen op een kamer. Heel fijn vonden we dat. Julian is ’s avonds samen met zijn beppe op bezoek geweest. Die was zo vreselijk blij. Wat bijzonder om hem nu eindelijk als grote broer te zien. Hij is elf jaar alleen geweest, dus het werd volgens hem ook hoog tijd dat hij een zusje kreeg. Ook mijn schoonfamilie is op vrijdag komen kijken naar Roos. Op zaterdag kwamen Mees en Hannah hun kleine zusje bewonderen en ook mijn zus en zwager kwamen op bezoek en op zondag mocht oma (mijn moeder) haar kleindochter eindelijk in haar armen houden. En ik voelde me al die dagen de koning(in) te rijk!
Ik kon ook niet wachten om naar huis te mogen op maandag. Maar helaas… op zondag, toen Roos voor het eerst in bad ging, zagen we dat ze geel werd. Die avond hebben ze het bilirubinegehalte in het bloed opgemeten en dat bleek veel te hoog. Daarom moest Roos met een masker voor haar ogen op een lichtgevend matje liggen en dus nog langer in het ziekenhuis blijven. Wat een domper! Maar goed, ze mocht in ieder geval bij mij op de kamer blijven liggen, dat was een meevaller.
Maandag was een spannende dag. De dag van de echo van het hartje. ’s Morgens hadden we een afspraak op een andere afdeling. Tyno en ik konden gelukkig allebei mee en Roos deed het geweldig. Er werden allerlei plakkers op haar lijfje geplakt en de echoscopist is wel een half uur bezig geweest om beelden te maken. Voor ons was het allemaal abracadabra, maar de man maakte zo’n kalme indruk, dat Tyno en ik ook helemaal rustig werden. De cardioloog zou later die dag met de uitslag bij ons komen.
Toen we terugkwamen op de kraamafdeling moest er bloed afgenomen worden. Het bloed van Roos bleek echter heel stroperig te zijn, dus bloed afnemen (uit het hieltje) ging lastiger dan normaal. Omdat het de avond daarvoor ook al zo moeilijk ging, besloten ze om de hielprik te combineren, zodat ze niet nóg een prikmoment had. Maar wat een drama werd dat… Het bloed was zo dik, dat ze na het prikje in haar hiel eigenlijk maar een heel klein druppeltje bloed konden afnemen. Daarna stolde het weer. Na zeven hielprikjes hielden ze het voor gezien en is de kinderarts gebeld om een infuus aan te leggen om via dat infuus bloed af te nemen. De hielprik was ook mislukt. Het beetje bloed dat op het papiertje zat, was te snel gestold, dus konden ze de waardes niet goed bepalen. Dat moest dus ook over. Roos was intussen helemaal overstuur door dat harde geknijp in haar voetjes. En daar werd ik ook heel verdrietig van. Daarbij was het dag vier na de bevalling, dus toen ik eenmaal begon te huilen, hield het niet meer op. Hallo kraamtranen! Ik zal jullie alle nare details besparen, maar uiteindelijk heeft de kinderarts bloed af kunnen nemen voor de hielprik, doordat het infuusje dat in haar voet gezet is (na vele mislukte pogingen) los schoot. Het bloed dat daarbij vrij kwam, was precies voldoende om alle vakjes van de hielprik te vullen.
We waren nog niet helemaal bijgekomen van het bloedprikdrama, toen de cardioloog bij mijn bed stond. Hij had de uitslag van de echo en hij kon geen afwijkingen bespeuren… Geen afwijkingen! Dat betekent dus dat Roos kerngezond is en NIET geopereerd hoeft te worden. Ik begreep er niks meer van en ik begon weer onbedaarlijk te snikken. Dit keer van vreugde natuurlijk, maar de arme man schrok zich een hoedje, volgens mij. Hij bood ook zijn verontschuldigingen nog aan, omdat ze ons al die maanden hadden verteld dat Roos een hartafwijking zou hebben. Het kan zijn dat het gaatje tijdens de zwangerschap nog dichtgegroeid is, maar het kan ook zijn dat het verkeerd beoordeeld is. Ach… het kan me ook niet schelen. Roos is gezond! Wat een geweldig nieuws. En wat een bizarre dag! Helaas nog niet naar huis, want het bilirubinegehalte in het bloed van Roos was nog niet genoeg gezakt. Hopelijk konden we de dag erna (dinsdag) naar huis.
Maar helaas… ook dinsdag mochten we nog niet naar huis. Roos mocht nog niet van het matje af. Tyno werd echter wel een beetje gek van het reizen en ook voor visite was het handiger om in Drachten te zijn, dus we hebben gevraagd of we overgeplaatst mochten worden naar Nij Smellinghe en dat mocht! Wat fijn!!! Roos en ik werden diezelfde middag opgehaald door twee stoere ambulancebroeders en zo kwam het dat ik mijn eerste ritje in een ambulance maakte zonder in echte nood te zijn. Hoe mooi kan het zijn!
Uiteindelijk hebben we nog twee dagen in Drachten gelegen en op donderdag 2 juni mochten we eindelijk naar huis! Roos hoefde niet meer gemaskerd op een lichtmatje te liggen en ik kon thuis ook wel aansterken met bloeddrukverlagers (die bloeddruk ging niet meer naar beneden uit zichzelf) en ijzertabletten.
En nu zijn we alweer 5 weken thuis en lijkt het alsof Roos er altijd is geweest… Wat een heerlijk kind is het! Ze huilt alleen als het te lang duurt voor ze haar fles krijgt. Ze drinkt goed, groeit als kool en slaapt ’s nachts al bijna door. Julian was een hele makkelijke baby (en een makkelijk kind ook), maar ik had nooit durven dromen dat Roos ook zo makkelijk zou zijn… Ik voel me zo rijk!
Ik ga proberen om vanaf nu weer wat regelmatiger te bloggen. Maar als het weer eens wat langer duurt, dan heb ik het waarschijnlijk te druk met verliefd naar mijn dochter kijken en met het tellen van mijn zegeningen. Dat snappen jullie inmiddels wel, toch?
Geef een reactie