Over twee dagen is Roos 4 maanden. Dat is een derde jaar. Dat vind ik dan weer ouder klinken dan 4 maanden. En dus wordt het tijd om de balans eens op te gaan maken. Voor nu dan. Want dat zal ik vaker gaan doen, denk ik. Het einde van mijn verlof kwam steeds dichterbij, waarschijnlijk begon het daardoor ook steeds vaker te malen in mijn hoofd. Tot afgelopen week dacht ik dat ik 10 oktober weer aan het werk moest, maar ‘ineens’ bleek er een misrekening gemaakt te zijn in mijn nadeel. En nu hoef ik niet een week voor de herfstvakantie te beginnen, maar mag ik mijn schooltas aan het einde van de herfstvakantie pas in gaan pakken. Hoe fijn is dat! Twee weken bonus! Nou ja, een eigenlijk, want vakantie is vakantie natuurlijk. Maar voor mijn gevoel is het bonus. Ik mag dus nog vier weken fulltime van mijn prachtige, bijzondere dochter genieten!
De laatste weken zijn voorbij gekabbeld. Julian is weer naar school (groep 8!) en komt langzaam terug in het ritme. En Roos groeit lekker door. Het is een heerlijk kind. Ze slaapt lekker door ’s nachts en het is een tevreden meisje. Fysiek is ze zich nog niet heel hard aan het ontwikkelen, maar dat komt vanzelf wel. De fysiotherapeut is voor de tweede keer bij ons geweest en komt woensdag weer. We hebben wat kleine oefeningen gekregen om de nek van Roos wat soepeler en sterker te maken. Daar zijn we langzaam mee bezig, maar ze raakt snel gefrustreerd als ze op haar buik ligt. Kleine stapjes dus. Net zoals het programma waar we mee werken.
Roos is wel erg aan het grijpen en is gek op doekjes. We kochten vorige week een knuffeldoekje van een eenhoorn voor haar en daar ligt ze nu regelmatig mee te spelen. Zo leuk! Beppe (de moeder van Tyno) maakte een knisperdoekje voor Roos van een retro stofje waar Tyno vroeger als klein jongetje een broekje van had. Dat doekje is letterlijk een schot in de roos! Ze kan zich er een hele tijd mee vermaken. Leuk om te zien!
De afgelopen dagen zat Roos in een ‘sprongetje’. Ik had er elf jaar geleden nog nooit van gehoord. Julian had ook nooit zoveel last van ‘moodswings’. En nog steeds niet eigenlijk. Maar ja… nu weet ik dus wel degelijk dat ze bestaan. Dit was mijn uitzicht de afgelopen dagen:
Gelukkig wees een vriendin me op mijn oliën. Ik heb ze het afgelopen jaar weinig gebruikt, omdat ik het te spannend vond. Roos zou een kwetsbaar kindje zijn met een hartafwijking. Maar nu ze eigenlijk een ijzersterk gestel blijkt te hebben, durfde ik het eindelijk aan. En het verbaasde me wederom hoeveel effect de olie dit keer weer had. Stom dat ik er zelf niet aan had gedacht, had me een paar dagen frustratie gescheeld. Maar goed, ik heb weer een gezellig meisje in huis. Heerlijk!
En dan nu over naar het serieuze gedeelte. Ik zou de balans opmaken. Ik heb een belangrijke conclusie getrokken: ik kan het iedereen aanraden om een kindje met Down te krijgen! Dat is natuurlijk een beetje gechargeerd, dat snap ik ook wel. Maar het heeft me nu al zoveel moois gebracht. En dat wil ik graag nog even met jullie delen! Er worden zoveel dingen duidelijk en dat is heel fijn. Je zou het ook als minder fijn kunnen ervaren, maar dat doe ik niet. Er zijn een paar mensen waarvan ik dacht dat er iets meer was dan alleen oppervlakkig contact en daar heb ik weinig tot niets van gehoord. Die zijn niet eens komen kijken naar Roos. Vind ik dat erg? Nee. Misschien vinden ze het ingewikkeld en weten ze niet wat ze moeten zeggen. Misschien vinden ze dat ik een stomme keuze heb gemaakt. En misschien heb ik me wel vergist. Ik ben zelf ook niet erg bezig met anderen op het moment. Daar is ook even geen ruimte voor. Het valt me op, maar erg vind ik het niet.Het maakt wel veel duidelijk. En dat vind ik eigenlijk wel fijn. Er zijn ook mensen die juist wel heel erg lief voor ons zijn, zonder dat ik dat van tevoren had gedacht. Dat is toch heel mooi eigenlijk.
Al tijdens mijn zwangerschap werd ik op Facebook lid van een groep: de D-mama’s. Een groep met alleen maar moeders van een kind met Down. En laatst overviel me een bijzonder gevoel: namelijk het gevoel dat ik deel uitmaak van een select gezelschap. Nou ja, select… er zitten meer dan 1200 vrouwen in die groep. Maar toch voelt het een beetje bijzonder. Het is fijn om de mooie, maar ook de minder mooie dingen met elkaar te kunnen delen. Ik begrijp nu de meerwaarde van ‘lotgenotencontact’. Ik vind het woord lotgenoten zo’n nare bijsmaak hebben, omdat het zo negatief klinkt. En dat vind ik het nog steeds niet. Maar jullie snappen wat ik bedoel, hoop ik.
Het allermooiste van alles is denk ik wel dat ik me veel minder druk maak om kleine dingen. En dat ik (eindelijk) heb geleerd om nee te zeggen, zonder me in allerlei bochten te wringen. Ik heb heel wat cursussen/trainingen/sessies gehad om dat te leren, maar niets had echt effect. Een kindje met een beperking krijgen bleek dé oplossing te zijn.
Kortom: het gaat lekker hier. Ik heb niet veel nodig. Wij redden ons wel. Ik sluit nog even af met wat mooie foto’s van onze lieve Roos. Morgen moeten we naar het consultatiebureau voor de vaccinaties. Benieuwd hoe ze er dit keer op reageert. Tot nu toe heeft ze niet veel last gehad van bijwerkingen.
Fijne avond allemaal!
Geef een reactie