Het is vandaag 31 december en Facebook stroomt langzaam vol met wensen voor het nieuwe jaar. Het lijkt wel of mensen daar steeds eerder mee beginnen. Enerzijds vind ik dat altijd een beetje raar, het is per slot van rekening nog 2016. Maar het is ook wel begrijpelijk. Dit is toch altijd wel de periode dat iedereen weer even stilstaat bij wat er allemaal gebeurd is de afgelopen 366 dagen. En dan kan ik niet achterblijven natuurlijk…
Wat een jaar hebben we achter de rug. 2016 is voor mij wel het jaar dat in het teken stond van ziekenhuisbezoeken. Ik heb het niet geteld, maar we hebben de deuren van het UMCG en Nij Smellinghe echt plat gelopen. Op zich niet heel leuk natuurlijk, maar toch heb ik er geen hele slechte herinneringen aan. We konden elke keer toch weer even naar Roos kijken, die nog lekker in mijn buik zat. En we maakten er altijd maar weer een ‘gezellig’ dagdeel van, met een kopje koffie en een gebakje in het ziekenhuisrestaurant. Want je moet er toch zelf iets van maken, nietwaar?
In 2016:
- werd ik tijdens mijn zwangerschap twee keer opgenomen in het ziekenhuis
- kregen we te horen dat Roos een hartafwijking zou hebben
- hoorden we na de bevalling dat dat niet zo was
- zijn we een aantal keren op de verloskamers geweest in verband met bloedverlies
- moest ik vroegtijdig met verlof
- hebben we meegewerkt aan het programma ‘De laatste downer’
- kreeg Tyno een nieuwe baan
- kwamen we met een interview in Mijn Geheim
- startte Julian op woensdag in de topklas
- werden Julian en Mees grote zorgzame broers en werd Hannah een lieve grote zus
- begon ik na de herfstvakantie weer met werken
- kreeg Roos een longontsteking
- heb ik een enorme groep nieuwe mensen leren kennen.
Er gebeurde natuurlijk nog veel meer, maar dit is wat er in eerste instantie in me op komt.
Ik heb de afgelopen weken al een paar keer van mensen gehoord dat ze vinden dat we een heftig jaar achter de rug hebben. Dat hebben we ook. Maar ik vond het vooral een geweldig jaar. Die zwangerschap mis ik absoluut niet, al vond ik dat leven in mijn buik wel weer heel bijzonder om te voelen. Ik heb als een blok tegen de bevalling op gezien. Zeker gezien mijn eerdere ervaring. En nu kreeg ik ook nog een ‘kwetsbaar’ kind. Uiteindelijk had ik een behoorlijk makkelijke bevalling (natuurlijk kwam ik ook op het punt dat ik dood wilde, maar dat schijnt erbij te horen) en Roos is tot nu toe alles behalve kwetsbaar. Het is een oersterk kind dat alles doet volgens het normale boekje. De ‘downboekjes’ kunnen voorlopig nog in de kast. Ze groeit goed, ze drinkt goed, ze eet goed en ze heeft ook al twee tandjes.
De afgelopen maanden ben ik me steeds meer af gaan vragen wat normaal is. Wie is normaal? En waarom? Wie heeft dat ooit bepaald? Ik ben er in ieder geval wel achter dat het veel leuker is om af te wijken van standaard. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar het is nu nog maar weer eens bevestigd.
Ik heb lang nagedacht over mijn goede voornemens. Natuurlijk wil ik graag gezond blijven en wil ik volgend jaar als een slanke deerne proosten op het volgende nieuwe jaar. Maar dat roep ik iedere december weer. En ach, tot nu toe lukt het me nog steeds om 1 van de 2 voornemens waar te maken. Wat ik wel graag zou willen, is wat meer rust in mijn hoofd. Mijn hoofd loopt letterlijk over nu ik weer aan het werk ben. Ik heb een planner gekocht om wat meer rust te creëren. Daarnaast wil ik weer wat vaker creatief bezig zijn (Project Life, scrapbooking, etc.) En verder… verder probeer ik alles maar weer te nemen zoals het komt. Dat vond ik normaal gesproken best moeilijk, ik behoor tot de categorie controlfreaks. Maar nu Roos er is, lijkt het wel alsof het niet anders kan. Ineens gaat het ‘loslaten’ me makkelijk af. Ik heb de afgelopen jaren best wel wat therapieën gevolgd om te leren de controle wat meer los te laten, maar die hebben allemaal weinig zoden aan de dijk gezet. We kunnen dus wel zeggen dat Roos mijn redding is. En niet alleen die van mij, maar ook van de mensen in mijn directe omgeving. Die moeten namelijk met mij leven. Het kan niet anders dan dat dat nu een stuk aangenamer is.
En dan nu het sentimentele gedeelte. Voordat we zometeen de oliebollen op tafel zetten, wil ik jullie eerst allemaal vreselijk bedanken. Voor de lieve woorden keer op keer. Voor het meeleven. Voor het feit dat jullie de moeite nemen om mijn verhalen te lezen. Voor jullie aandacht en voor jullie steun. Jullie hebben geen idee hoe fijn ik het vind om te voelen dat jullie meeleven met ons en dat jullie ook zo genieten van Roos. Niet alleen hier, maar ook op de Facebookpagina en op Instagram. Mede dankzij jullie was 2016 gewoon een goed jaar en ik hoop dat jullie ons in de komende jaren blijven volgen. Want ik ga in ieder geval door met schrijven (over Roos) in 2017.
Ik wil deze blog afsluiten met een wens. Een wens voor iedereen die dit leest. Ik wens jullie een tevreden, creatief en gezond 2017. Maar bovenal hoop ik dat jullie dit jaar af en toe een beetje (mogen) afwijken van ‘normaal’.
Geef een reactie